बऱ्याच वेळा आपल्या आठवणी खाद्यपदार्थांशी निगडित असतात .
परवा मुलांनी नाश्त्यासोबत प्यायला हा आईस टी केला . एवढ्या उकाड्यात हा खरोखर थंडावा आणि एनर्जी देणारा आईसटी घोट घोट घेत गप्पा मारत संपवत होते .
काही घोट घेऊन झाल्यावर फ्रेश वाटण्याऐवजी अचानक खूप निराश हताश वाटायला लागलं . खरं तर सुरवातीचे काही घोट मला खरंचच खूप छान वाटलं होतं मग अचानक हे असं का वाटत आहे यावर विचार करताना आठवलं .
साधारण 2009 सप्टेंबर महिना असावा , गोव्यात सासरे वयोमानामुळे आजारी पडले होते त्यांना पणजीच्या सिव्हिल हॉस्पिटलमध्ये ऍडमिट केलं होतं म्हणून मी पुण्यात मुलांना वहिनीकडं ठेऊन गोव्याला गेले होते .
आमचं गोव्यातलं घर फोंड्यात, हॉस्पिटल पणजीत. रोज यायची जायची सोय म्हणजे तिथली स्थानिक बस सेवा किंवा प्रायव्हेट टॅक्सी किंवा ऑटो रिक्षा . पर्यटन राज्य म्हणून गोव्यात टॅक्सी , रिक्षा या सेवा आधीपासूनच खूप महाग , न परवडणाऱ्या आहेत .
मी फोंड्याला घरी बॅग टाकली हॉस्पिटलला तशीच गेले . तिथे काकांची तब्येत चांगलीच बिघडलेली होती . चोवीस तास त्यांच्याकडे कोणी तरी लक्ष देणं आवश्यक होतं . नणंदबाई फोन्ड्यातच असतात काकांच्या तब्येतीकडे लक्ष देणं त्यांना घरात हवं नको बघणं हे त्याच बघायच्या . त्यांनीच काकांना आत्ता ऍडमिट केलं होतं आणि मी तिथे पोचेपर्यंतचा दिवस त्याच तिथे सगळं बघत होत्या , लक्ष देत होत्या .
त्यांना घरी पाठवून मी तिथेच राहायचं असं ठरवून टाकलं . संध्याकाळी डॉकटर येऊन तपासून गेले .
त्या रात्री सिव्हिल हॉस्पिटलच्या त्या मोठया मेल वॉर्डमधे खुर्चीवर बसून काढली . दुस-या दिवशी सकाळी एक मुलगा मला शोधत आला त्याला रात्रीचा अटेंडंट म्हणून तिथल्या सशुल्क सेवा पुरवणाऱ्या संस्थेनं पाठवला होता . आता रात्रीचा तो काकांजवळ थांबणार होता आणि दिवसा मी अशी विभागणी करून झाली .
काल सकाळी आलेली मी त्याच कपड्यांमध्ये चोवीस तासांपेक्षा जास्त वेळ उलटून गेला होता तिथेच होते . घरी फोंडयाला जायचा प्रश्नच नव्हता , हॉस्पिटलच्या कँटीनला जे काही जेवण मिळायचं ते बघून अन्नावरची वासना उडाली होती .
हॉस्पिटलच्या आवारात एक नेस्लेचा कॅफे होता . दिवस उकाड्याने हैराण करणारे , घामाच्या धारात भिजवणारे होते . या नेस्ले कॅफेमध्ये तीन चार फ्लेवर्सचे आईसटी मिळायचे आणि रोल्स , सँडविचेस , पॅटिस मिळायचे . मी सकाळ दुपार संध्याकाळ हे आईसटी आणि रोल्स खाऊन पुन्हा काकांजवळ जाऊन बसायचे . दोन दिवसानंतर मातृसेवा ट्रस्टच्या रुग्णाश्रय संस्थेबद्दल समजलं मग झोपायला आणि रात्री जेवायला तिथं जायला लागले . तोवर घरून बॅग लॅपटॉप आणि डोंगल मागवून घेतले होते .
दिवसदिवस या आईसाटिवर काढले ते दिवस एकाकीपणाचे , खूप दुःखाचे , वॉर्डमधले काही मृत्यू बघितल्याचे होते .
या आईसटीनं तेंव्हा खूप साथ दिली होती पण तेंव्हाचा काळ ते सगळे प्रसंग पुन्हा समोर उभे केले .
माझं आणि माझ्या सासऱ्यांच कधीच फार पटलं नाही . पण या आजारपणात मला त्यांच्याबद्दल फार माया वाटायला लागली होती , वाघासारखा माणूस या हॉस्पिटलच्या बेडवर असहाय्य पडलेला बघवत नव्हता .
पुढे त्यांना जरा बर वाटलं म्हणून घरी आणलं एक पूर्णवेळ मेल नर्स घरीच रहायला ठेवले . माझा दुबईचा व्हिसा मुलांची शाळा या कारणांमुळे मला दुबईला जावं लागलं आणि पुढे महिनाभरातच काका वारले .
या आईसटीमुळे हे सगळं आत्ता आठवलं .
परवा मुलांनी नाश्त्यासोबत प्यायला हा आईस टी केला . एवढ्या उकाड्यात हा खरोखर थंडावा आणि एनर्जी देणारा आईसटी घोट घोट घेत गप्पा मारत संपवत होते .
काही घोट घेऊन झाल्यावर फ्रेश वाटण्याऐवजी अचानक खूप निराश हताश वाटायला लागलं . खरं तर सुरवातीचे काही घोट मला खरंचच खूप छान वाटलं होतं मग अचानक हे असं का वाटत आहे यावर विचार करताना आठवलं .
साधारण 2009 सप्टेंबर महिना असावा , गोव्यात सासरे वयोमानामुळे आजारी पडले होते त्यांना पणजीच्या सिव्हिल हॉस्पिटलमध्ये ऍडमिट केलं होतं म्हणून मी पुण्यात मुलांना वहिनीकडं ठेऊन गोव्याला गेले होते .
आमचं गोव्यातलं घर फोंड्यात, हॉस्पिटल पणजीत. रोज यायची जायची सोय म्हणजे तिथली स्थानिक बस सेवा किंवा प्रायव्हेट टॅक्सी किंवा ऑटो रिक्षा . पर्यटन राज्य म्हणून गोव्यात टॅक्सी , रिक्षा या सेवा आधीपासूनच खूप महाग , न परवडणाऱ्या आहेत .
मी फोंड्याला घरी बॅग टाकली हॉस्पिटलला तशीच गेले . तिथे काकांची तब्येत चांगलीच बिघडलेली होती . चोवीस तास त्यांच्याकडे कोणी तरी लक्ष देणं आवश्यक होतं . नणंदबाई फोन्ड्यातच असतात काकांच्या तब्येतीकडे लक्ष देणं त्यांना घरात हवं नको बघणं हे त्याच बघायच्या . त्यांनीच काकांना आत्ता ऍडमिट केलं होतं आणि मी तिथे पोचेपर्यंतचा दिवस त्याच तिथे सगळं बघत होत्या , लक्ष देत होत्या .
त्यांना घरी पाठवून मी तिथेच राहायचं असं ठरवून टाकलं . संध्याकाळी डॉकटर येऊन तपासून गेले .
त्या रात्री सिव्हिल हॉस्पिटलच्या त्या मोठया मेल वॉर्डमधे खुर्चीवर बसून काढली . दुस-या दिवशी सकाळी एक मुलगा मला शोधत आला त्याला रात्रीचा अटेंडंट म्हणून तिथल्या सशुल्क सेवा पुरवणाऱ्या संस्थेनं पाठवला होता . आता रात्रीचा तो काकांजवळ थांबणार होता आणि दिवसा मी अशी विभागणी करून झाली .
काल सकाळी आलेली मी त्याच कपड्यांमध्ये चोवीस तासांपेक्षा जास्त वेळ उलटून गेला होता तिथेच होते . घरी फोंडयाला जायचा प्रश्नच नव्हता , हॉस्पिटलच्या कँटीनला जे काही जेवण मिळायचं ते बघून अन्नावरची वासना उडाली होती .
हॉस्पिटलच्या आवारात एक नेस्लेचा कॅफे होता . दिवस उकाड्याने हैराण करणारे , घामाच्या धारात भिजवणारे होते . या नेस्ले कॅफेमध्ये तीन चार फ्लेवर्सचे आईसटी मिळायचे आणि रोल्स , सँडविचेस , पॅटिस मिळायचे . मी सकाळ दुपार संध्याकाळ हे आईसटी आणि रोल्स खाऊन पुन्हा काकांजवळ जाऊन बसायचे . दोन दिवसानंतर मातृसेवा ट्रस्टच्या रुग्णाश्रय संस्थेबद्दल समजलं मग झोपायला आणि रात्री जेवायला तिथं जायला लागले . तोवर घरून बॅग लॅपटॉप आणि डोंगल मागवून घेतले होते .
दिवसदिवस या आईसाटिवर काढले ते दिवस एकाकीपणाचे , खूप दुःखाचे , वॉर्डमधले काही मृत्यू बघितल्याचे होते .
या आईसटीनं तेंव्हा खूप साथ दिली होती पण तेंव्हाचा काळ ते सगळे प्रसंग पुन्हा समोर उभे केले .
माझं आणि माझ्या सासऱ्यांच कधीच फार पटलं नाही . पण या आजारपणात मला त्यांच्याबद्दल फार माया वाटायला लागली होती , वाघासारखा माणूस या हॉस्पिटलच्या बेडवर असहाय्य पडलेला बघवत नव्हता .
पुढे त्यांना जरा बर वाटलं म्हणून घरी आणलं एक पूर्णवेळ मेल नर्स घरीच रहायला ठेवले . माझा दुबईचा व्हिसा मुलांची शाळा या कारणांमुळे मला दुबईला जावं लागलं आणि पुढे महिनाभरातच काका वारले .
या आईसटीमुळे हे सगळं आत्ता आठवलं .
