जख्म

जिंदा होने का एहसास दिलाते है ज़ख्म
फिर जीने का कोइ बहाना बन जाते है ज़ख्म!

जी उठती हूं फिरसे जब कुरेदती हूं इन्हे
हर सुबह बनते है नये, और शाम पुराने से ज़ख्म!

चिंगारी सी जलन,तपती धूप सी अगन इनमे
ठहरे पानी से है फिर भी क्यू सुलगते है ज़ख्म!

संभाले है न जाने कितनी मुद्दतोंसे मैने
मिलो तो बताऊं के है तुमसे भी प्यारे अब ये ज़ख्म!

कारण

पटकन कोरडी पडणारी जखम
नकोशी वाटायला लागते,
जेंव्हा
भळभळणार्‍या जखमेचीच सवय करुन दीलेली असते
मग खपली धरत असली तरी,
खरवडुन काढावीशी वाटते,
आणि
त्यातुन निघणारी कळसुध्दा देउन जाते एक अघोरी आनंद...
चला बर झालं वाहती झाली जखम परत,
आता नवीन खपली धरेपर्यंत काळजी नाही काहिच,
दु:ख करायला आहे काहीतरी कारण आता.

श्यामली

उंच माझा झोका गं

उघडच असतं दार पिंज-याचं
अन पंखही नसतात छाटलेले
येतं पाखरू बाहेर
मस्त झेप घेतं आकाशात
पींज-याभोवती फेरी मारत एक छानशी
आणि येऊन बसत परत
पींज-यातल्याच झोक्यावर,
बाजूलाच बहरलेल्या उंच गुलमोहराकडे बघत
गुणगुणतं मजेत,..
उंच माझा झोका गं........